R. 21

*perspektywa Duffa*

----------------------------

Izzy i Steven poszli na spacer. Viv zaszyła się u siebie w pokoju. Axl stwierdził, że idzie na dziwki. Zostałem sam na dole. Poszedłem do ogrodu i wyciągnąłem butelkę wódy. Usiadłem na schodach i zacząłem ją pić. Nie pamiętam kiedy straciłem film. Obudziłem się przed naszymi drzwiami. Wszedłem do domu. 

- Idzie ktoś do Rainbow? - zapytał Slash.

- Ja. - powiedziała Viv.

Wyszli.

- Która godzina? - zapytałem.

- 18. - odpowiedział Axl.

- O kurwa! - przeraziłem się.

- Coś nie tak, Duffy? - zapytał słodko Steven.

- Nie. - zmieszałem się.

- No to robimy imprezkę! - zacieszał Popcorn.

- Pojebało cię?! - skrzywiłem się.

- Ej, ale jeszcze nie świętowaliśmy naszego kontraktu! - przekonywał nas.

- A Caroline? - zapytał Izzy.

- Pewnie śpi. Może co godzinę któryś z nas będzie u niej siedział i ją pilnował?! - Steven był najarany na tą imprezę.

Spojrzałem na Izziego i Axla. 

- No dobra. - zgodził się wokalista.

Vivien będzie wściekła, gdy wróci. Adler rzucił się do telefonu. 

- Gdzie dzwonisz? - zapytał Izzy.

- Do Jenny! - powiedział radośnie.

Zaczął z nią gadać.

- Będzie za pół godziny z Emilie! - oznajmił radośnie.

Steven szykował alkohol. Ja zamówiłem pizzę. Axl i Izzy organizowali muzykę. Dziewczyny były punktualnie. Zaczęliśmy pić. Po jakimś czasie Izzy zaszył się w pokoju. Byliśmy lekko zalani po Nightrainach. Wtedy do domu wróciła Viv i Slash.

- Co wy kurwa robicie?! - zapytała.

- Imprezkę! - wykrzyknął Popcorn.

- A Car?! - przeraziła się i pobiegła na górę.

Poszedłem za nią. Wszedłem do pokoju blondynki.

- Skąd ty to masz?! - krzyczała Vivien trzymając w ręce małą buteleczkę wódki i paczkę fajek.

- Daj mi spokój! - wściekała się Car.

- Nie rozumiesz, że to cię zabija?! - wrzeszczała.

- Sama chlasz i palisz! - krzyczala - Taka śwęta jesteś?! Wczoraj cały czas mi o tych pierdolonych kwiatchach tyrałaś! "Caroline, podlej kwiatki", "Caroline, podlałaś już kwiatki?" - naśladowała przyjaciółkę.

- Rób jak chcesz! - powiedziała ze łzami w oczach i wybiegła z pokoju.

- A ty co tu chciałeś?! - spojrzała na mnie. 

Machnąłem tylko ręką i wyszedłem. Poszedłem do pokoju Vivien.

- Viv... - zajrzałem do pokoju.

- Zostaw mnie... - powiedziała cała zapłakana.

Leżała na łózku. Usiadłem obok niej. Zaczął głaskać ją po plecach.

- Wszystko będzie dobrze... - chciałem ją jakoś pocieszyć.

Usiadła. Otarłem jej łez z policzka. 

- Ona nie rozumie, że chcemy jej pomóc... - wyszeptała.

- Nie myśl teraz o tym. - odgarnąłem jej włosy za ucho.

Zbliżyła się do mnie. Nasze twarze były od siebie kilka centymetrów. Nagle pocałowała mnie. 

- Duff, ja... - zaczęła niepewnie.

Tym razem to ja zacząłem ją całować. Powli ściągała moją koszulkę.

- Viv nie... - nie mogłem do tego dopuścić.

- Nie rozumiem... - spojrzała na mnie.

- Bardzo tego chcę, ale to nie może tak być... Zrób to z kimś na kim ci zależy... - powiedziałem.

Szybko wyszedłem. Będę tego później żałował.

- Duff, ale ja tego chcę! - usłyszałem jej głos.

Wyszedłem z domu.

W TYM SAMYM CZASIE

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*perspektywa Izziego*

-------------------------------

Siedziałem sam w pokoju, aż nagle usłyszałem walenie po ścianach. Mam zajebiste miejsce na pokój - między pokojem Axla, a Caroline. Poszedłem sprawdzić, czy nic nie demoluje. 

- Caroline... - wszedłem do niej.

Spojrzała na mnie ze łzami w oczach. Poczułem, że piła.

- Wyjdź! - krzyknęła.

- Car. - powiedziałem nieco ostrzej.

Odwróciła się do mnie przodem i chciała przywalić mi nogą od krzesła. W ostatniej chwili chwyciłem ją za nadgarstek i przytrzymałem.

- Puść. - powiedziałem spokojnie.

Wypuściła z ręki drewnianą nogę.

- Dobrze... A teraz się uspokój. - posadziłem ją na łóżku - Oddychaj... - czułem się jakbym rozbrajał bombę!

Puściłem jej rękę. Spojrzała na mnie. Miała całe czerwone oczy od płaczu. 

- Pamiętasz o co cię ostatnio prosiłem? - zapytałem.

Pokiwała głową.

- Dotrzymujesz obietnicy? - próbowałem jej uświadomić, że to co robi jej szkodzi.

- Nie... - szepnęła - Przepraszam. - rozpłakała się.

Przytuliłem ją. 

- Obiejcaj mi, że nie będziesz pić. - puściłem ją, aby spojrzeć jej w oczy.

- Obiecuję. - powiedziała.

- Na pewno? - chciałem się upewnić.

- Teraz na 100%. - wytarła łzę z policzka.

- Ufam ci. - uśmiechnąłem się przyjaźnie.

Położyła się na łózku.

- Chodź obok mnie. - powiedziała.

Położyłem się obok. Zaczęliśmy rozmawiać. Tłumaczyłem jej całą sytuację. Chyba wreszcie zrozumiała. Czasami czuję się jak w domu wariatów... W sumie, to nie ma się co dziwić. Mieszkam między Axlem, a Caroline...