R. 67

*perspektywa Slasha*

-------------------------------------

Umówiłem sie z Rosalie dziś po południu na promenadzie przy plaży. Nie mogę się doczekać. Ona jest niesamowita! I zajebiście mi sie z nią rozmawia. W nocy na plaży nie była bardzo rozmowna. Siedziałam sobie właśnie u siebie w pokju, aż nagle usłyszałem wrzaski McKagana.

- Kurwa! No ja pierdole! Co za chuj! Aagghhh! Zapierdole! Gdzie to kurwa jest?! SAUL! - wydzierał sie.

Chyba zorientował sie, że nie ma jego gitary... Usłyszałem szybkie kroki w korytarzu i drzwi do mojego pokoju otworzył solidny kopniak basisty.

- Ty...! - wskazał na mnie palcem - Gdzie moja śliczna gitara?!

- Ja... Ja nie wiem o czym ty mówisz. - odpowiedziałem ze słodziutką minką.

- Nie wiesz?! - basista chwycił mnie za koszulkę i cały poczerwieniał - Co z nią chuju zrobiłeś?!

- Stary weź sie ogarnij... - chciałem jakoś ratować swoją dupe - Wczoraj prawie mnie zgwałcono, a ty jak zwykle tylko o sobie.

- Nie wkurwiaj mnie! - ryknął i potrząsnął mną - Gdzie jest ta cholerna gitara?!

Zacząłem wydukiwać jakieś przypadkowe wyrazy.

- Co sie tu do jasnej kurwy dzieje? - do pokoju wpadła Vivien.

- Twój chłopak chce mnie zabić! - pisnąłem.

McKagan posłał mi mordercze spojrzenie.

- Duff...? - powiedziała wyczekująco brunetka.

- Hudson zajebał mi gitare. - wycedził przez zęby nadal mordując mnie wzrokiem.

- Powiedz gdzie jest gitara i po sprawie. - zwróciła sie do mnie dziewczyna.

- Ale ja nie wiem... - odezwałem sie najciszej jak tylko umiałem.

- Nie kłam! - szarpnął mną basista.

- No bo... - zacząłem, ale po chwili przerwałem.

Wszyscy spojrzeli na mnie wyczekująco.

- Jest w komisie. - szybko powiedziałem.

- COOOO?! - ryknął Duff.

Jego dłoń zamieniła sie w pięść i zaczął wymierzać cios.

- Duff nie wolno. - Viv zaczęła interweniować i odciągnęła basiste ode mnie - Slash odzyska ci gitare, a jak nie to my jego oddamy do komisu. Zgoda?

- Ta... - burnął blondyn.

- Ale moja śliczna gitarka... - jęknąłem.

- A moja to nie była śliczna?! - basista zbliżył sie na niebezpieczną odległość.

- Duff spokojnie. - Viv znowu go odciągnęła - Odzyskasz swoją gitare. Prawda Slash? - powiedziała z naciskiem na ostatnie zdanie.

Pokiwałem głową. Coś muszę wymyślić, żeby moja śliczna i najlepsza na świecie gitara pozostała nietknięta.

-------------------------------------

*perspektywa Izzyego*

-------------------------------------

Noc spędziłem na podłodze. Łóżko oddałem Amy. Wywaliłem wszystkie ciuchy z szafy na ziemie i miałem z tego legowisko. Całkiem wygodnie. Mam nadzieję, że jej nie obudziło moje nocne chrapanie. Już i tak jest zmęczona całą tą sprawą. Wczoraj postanowiliśmy, że na razie będzie lepiej, jak tylko ja będę wiedział o pobycie Amy u nas. Nadal nie mogę uwierzyć, że jest siostrą Car. Ale akt urodzenia mówi sam za siebie... I co z Jennifer? To też siostra Caroline. Zobaczyłem jak Amy sie budzi.

- Która godzina? - spytała ziewając.

- Dziewiąta. - odpowiedziałem spoglądając na zegarek.

Dziewczyna siedziała wpatrując sie w ścianę. Zrobiło mi sie jej żal. Na pewno jest w dużym szoku. I pewnie jest wściekła. Jak mogli ją tak okłamywać? Zorientowałem sie, że od chwili jej przebudzenia ciągle sie w nią wpatruję. Otrząsnąłem sie z tego i usiadłem obok niej na łóżku.

- Będzie dobrze. - powiedziałem czule obejmując ją ramieniem.

Dziewczyna wtuliła sie we mnie. Siedzieliśmy chwilę tak, aż "odkleiła" sie ode mnie.

- Musze sie ogarnąć. - oznajmiła zbierając swoje ciuchy.

Rozejrzała sie czy nikogo nie ma w korytarzu i cichutko ruszyła do łazienki.

-------------------------------------

*perspektywa Caroline*

-------------------------------------

Od kilkunastu minut wydzierałam się na Axla. Stał przed lustrem i pindrzył się ciągle obstawiając przy tym, że został zgwałcony. Ale przecież Kirk by mnie nie okłamał. Nie miałam pojęcia, któremu z nich wierzyć. Wrzaski nie mają sensu, ale nie umiem z nim teraz spokojnie porozmawiać.

- Odjeb się! Ciągle mnie zdradzasz i okłamujesz! - wydarłam się po raz kolejny.

Rudy nie zdążył odpowiedzieć bo przerwał mu krzyk Stevena.

- Aaa! Ona tu jest! Amy! Amy jest więziona w naszym kiblu! - darł sie perkusista.

- Co on pierdoli? - wypadłam z pokoju i pobiegłam do kibla - Co jest?

Odepchnęłam Duffa i Saula spod drzwi i zajrzałam do środka. 

- Amy? Co ty tu robisz?- zapytałam wpatrując się w brunetkę, która chowała się za plecami Izzyego.

Nie odpowiedziała. Była smutna i zdenerwowana. Podeszłam i przytuliłam ją. 

- Caroline... - wyszeptała wtulając się.

- Hm? - martwiłam się

 Musiało się coś stać. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim stanie.

- Ja nie wiem jak ci to powiedzieć ale... - zaczęła.

Mówiła tak cicho, że ledwo co ją rozumiałam.

- Bo ja jestem... - kontynuowała.

Przerwał jej dźwięk dzwoniącego telefonu.

- Idź odbierz telefon - powiedziała siląc się na uśmiech.

Chciałam powiedzieć, że to na pewno nic ważnego, ale spojrzała na mnie tym swoim spojrzeniem. Pewnie potrzebuje chwili, żeby dobrać słowa. Ale o czym ona może chcieć mi powiedzieć? Może chodzi jej o to, że jest w ciąży? Nie chcę na nią naciskać. Odebrałam telefon. To był Lars. Pytał czy wpadnę do nich później. W sumie to czemu by nie? Mała imprezka może poprawić Amy humor. Nie mogę patrzeć jak jest taka smutna.

- Kto to? - podeszła do mnie Viv.

- Nie pytaj, tylko się ubieraj. Idziemy do Metallicy. - oznajmiłam.

Vivien uśmiechnęła się na myśl o imprezie a ja poszłam po Amy. Mam nadzieję, że uda mi się ją rozweselić.

-------------------------------------

*perspektywa Slasha*

-------------------------------------

Nie chce stracić mojej gitarki! Nie! Nie! Nie! Nie zgadzam sie! Muszę ją ukryć! Przecież ten psychopata może jej coś zrobić! Wziąłem mojego ukochanego Gibsona i zacząłem przemycać do Marcka.

- Stary, tylko obiecaj mi, że jej sie nic nie stanie i bezpiecznie dowieziesz ją do klubu. - upewniałem sie.

- Slash, to tylko gitara. - skrzywił sie Marck.

Chyba miał już dosyć mojego ciągłego pouczania i uwag dotyczących mojej gitarki.

- Tylko gitara?! - oburzyłem sie - Dla mnie to cały świat. Dzięki niej żyje i...

- Dobrze, wiem. - przerwał mi mój wykład - Przypne ją pasem w samochodzie i posadze na podusi. Zadowolony?

- Tylko tym pasem lakieru nie porysuj. - uprzedziłem.

- Dobra. - westchnął.

- I niech nikt jej nie dotyka. - powiedziałem poważnie.

- Kurwa, Saul, spokojnie. - chłopak przewrócił oczami.

- Marck... - położyłem mu rękę na ramieniu - Ufam ci i dlatego ci ją daję. Nie chcę, żeby jej sie coś stało.

- Stary, rozumiem. Dojedzie bezpiecznie do klubu i będzie jej pilnował ochroniarz. Dobra? - zaproponował.

- Tak. - zgodziłem sie.

Przypomniało mi sie, że umówiłem sie z Rosalie na plaży o 16.

- O cholera! - spojrzałem na zegarek i wybiegłem od Marcka.

Byłem już spokojny o moją gitarę, więc popędziłem na promenadę. Dziewczyna już na mnie czekała.

- Hej, wybacz za spóźnienie. - przywitałem sie.

Skinęła mi tylko głową na przywitanie. Oby nie miała focha...

- Gdzie idziemy? - zapytałem.

Wzruszyła ramionami. Zapatrzona była w ocean. Zachowuje sie tak, jak wtedy w nocy na plaży. Zaczęliśmy iść po deptaku. Dziewczyna była wciąż skupiona na obserwacji wody. Kilka razy próbowałem podjąć próbę rozmowy, ale jakoś nie szło mi za dobrze.

- Słuchaj Rosalie... - chciałem ostatni raz doprowadzić do konwersacji.

- Nie jestem Rosalie. - przerwała mi.

- Jak to nie? - zdziwiłem sie.

- Jestem Jude. - wyjaśniła.

Chwilę zajęło mi zanim to sobie poukładałem w głowie. W tym czasie dziewczyna zaczęła ode mnie odchodzić.

- Hej, poczekaj. - podbiegłem do niej - Dlaczego raz mówisz, że jesteś Jude, a raz Rosalie?

Dziewczyna zaczęła sie śmiać tak, jakby nigdy w życiu nie usłyszała nic śmieszniejszego. Lekko sie zmieszałem. Nie wiedziałem co mam robić w takiej sytuacji.

- Slash? - usłyszałem za plecami.

Odwróciłem sie.

- Rosalie? - zapytałem wgapiając sie w dziewczynę.

Znowu sie odwróciłem - Rosali śmiejąca sie. Znowu odwrót - Rosali stojąca z powagą.

- Ale... - byłem w szoku.

- Widzę, że poznałeś już moją siostrzę bliźniaczkę. - zaczęła wyjaśniać ta poważna - Dla jasności, ja jestem Rosalie, a to jest Jude.

- Czyli nikt cie nie sklonował? - upewniałem sie.

- Nie. - odpowiedziała z uśmiechem.

Zostawiliśmy jej siostrę i poszliśmy na spacer. Koło 19 pojechałem prosto do klubu Marcka. Wolę sie nie pokazywać na oczy Duffowi. O kurwa... Duff! Miałem odzyskać jego gitarę! Cholera, teraz za późno. On mnie zabije! Po prostu mnie zabije, zje, wypluje, znowu zabije i zgniecie!

-------------------------------------

*perspektywa Duffa*

-------------------------------------

Wszyscy szykują sie do koncertu. Stroją gitary, Axl sie pindrzy i nuci coś po swojemu, Steven wystukuje pałeczkami rytm o przypadkowe przedmioty. Tylko ja siedziałem jak ciota na podłodze w salonie i było mi smutno. Nie wystąpię dzisiaj u Marcka. Nie wystąpię, bo ten idiota Hudson sprzedał mi gitarę. Jak mogą zagrać bez basisty?! Przecież też jestem ważny... Nawet nie mam Viv, żeby sie do niej przytulić i dodać sobie otuchy.

- Masz. - Izzy przykucnął przy mnie i dał paczke fajek.

Odpaliłem jednego papierosa, a reszte schowałem do kieszeni.

- Duff, ogarniemy ci jakiś bas i zagrasz z nami. - powiedział zachęcająco.

- Tak Izzy, bo wszystcy w L.A. chodzą z basami pod pachą i chętnie pożyczają je obcym facetom. - odpowiedziałem z sarkazmem.

Już nawet podły sie robie, a Stradlin chciał poprawić mi humor.

- Idziemy. - oznajmił Axl i zaczęliśmy wychodzić.

Przed domem czekał na nas mini busik wypożyczony przez Marcka na dzisiejszy koncert. Zapakowaliśmy instrumenty i zaczęliśmy jechać do klubu. Wcale nie miałem ochoty tam siedzieć, ale uprali sie, że jakiś bas sie znajdzie. Do koncertu została chłopakom jakaś godzina. Ja zająłem nasz ulubiony stolik i powoli sie przy nim upijałem. W dodatku Steven zamiast pomagać reszcie przy sprzęcie siedział mi nad głową i pierdolił głupoty o jakichś dziwkach.

- Ide na zewnątrz. - warknąłem na niego.

Ciągle jestem podkurwiony przez ten występ. To nic wielkiego, ale wszystko przez Slasha. Nie gadam z nim od rana. Stanąłem przed klubem i odpaliłem papierosa. Dzieciaki po woli zaczęły schodzić sie na występ. Już miałem wracać do środka, kiedy ktoś pociągnął mnie za rękaw kurtki.

- Ej ty. - powiedził półgłosem.

Facet był ubrany w workowatą bluzę z kapturem na głowie, który skutecznie zasłaniał mu twarz i ciemne jeansy.

- Nie mam kasy na narkotyki od ciebie. - warknąłem.

- Nie jestem dilerem. - odpowiedział spokojnie - Ale mam coś, co może cie zainteresować.

- O co chodzi? - zaciekawiłem sie.

- Ostatnio chyba coś cennego straciłeś, co? - zaczął cwaniackim tonem.

- Ta... - posmutniałem przypominając sobie mojego ślicznego Fendera.

- Mam to. - powiedział pewnym siebie głosem.

- Nie pierdol, że masz tu moją gitarę. - zdziwiłem sie.

Facet zaczęł prowadzić mnie w ciemną boczną uliczkę przy klubie. Zza kontenera na śmieci wyciągnął... mojego Fendera! Wiem, że jest mój, bo przykleiłem pod strunami czaszkę ze skrzyżowanymi piszczelami. Byłem w szoku.

- Dam ci go. - odezwał sie facet.

- Jeju stary, dziękuję ci! - ucieszyłem sie.

- Ale nie ma nic za darmo. - zaśmiał sie.

- Nie mam pieniędzy, jeśli o to ci chodzi. - skrzywiłem sie.

- Nie chce pieniędzy. Pomorzesz mi w czymś. Spotkajmy sie po koncercie przed klubem. - powiedział tajemniczo i dał mi gitarę.

Zacząłem ją oglądać czy sie nie potłukła, albo nie popękała.. Na szczęście jest cała. Pobiegłem do klubu.

- Chłopaki! - zacząłem sie radośnie drzeć - Moja gitarka wróciła!

- Mówiłem ci. - powiedział z uśmiechem Izzy.

Nastroiłem instrument i do występu zostało 15 minut. Staliśmy z boku sceny i czekaliśmy, aż zapowie nas Marck.

- Duff... - szturchnął mnie Slash z miną zbitego psa.

- Z tobą nie gadam. - skrzywiłem sie.

- Duff przepraszam... - wbił wzrok w podłogę.

Zignorowałem go. Nie będę sie na niego wściekał wiecznie, ale jak na razie nadak jestem wkurwiony o tą gitarę. W końcu Marck wywołał nas na scenę i zagraliśmy koncert. Potem zgodnie z umową czekałem przed klubem na tego dziwnego typka.